اخیرا در یکی از کتابهای دکتر سرگایی با سندرومی آشنا شده ام که خود را به آن مبتلا میدانم!
سندروم هملت!
نمایشنامه هملت ، اثر معروف ویلیام شکسپیر است.پدر هملت،پادشاه داستان، بطرز مشکوکی در خواب فوت میکند سپس مادر و عموی هملت با هم ازدواج میکنند.با تلاشهای بسیار هملت بالاخره مشخص شد ک عمویش پدرش را مسموم کرده بود.حال هملت باید کاری بکند اما وقتی زمان عمل میرسد هملت هیچ کاری نمیکند.او همیشه در مرحله برنامه ریزی و طرح ریزی کردن گیر میکند و همه فرصتها را از دست میدهد.
دقیقا مانند خیلی از آدم های امروزی!
مثل خود من.
این روزها زیاد برنامه ریزی میکنم.
برای پزشک موفق بودن،نویسندگی حرفه ای،پژوهش و تحقیق، برای قوی تر بودن در برابر مشکلات، کارافرینی، برای عکاسی، طراحی،برای.و.
اما حتی ٢٠ درصد از این برنامه ها به نحو احسن اجرا نمیشوند.
یکی از فانتزی هایم رقصیدن در حین رانندگیست! اما هیچوقت کلاس رانندگی نرفتم و به اصرار های دوستانم برای یادگرفتن رقص گوش ندادم. کارهای زیادی هست که دوست دارم انجام بدهم ولی قدمی برای انجام دادنشان بر نداشته ام!
غلبه این سندروم بر من و نرسیدن به برنامه هایم، گاهی بشدت مرا ناراحت میکند.
اولویت بندی اهداف و برنامه ها را انجام دادم ولی باز بطور کامل موفق نشدم.
در نهایت به این نتیجه رسیدم که من نمیتوانم همه چیز را در لحظه بطور عالی داشته باشم.هر مهارتی را باید در زمان خودش تقویت کرد و برایش وقت گذاشت.
باید حداکثر وقت را روی اولویت های اول گذاشت و اگر زمانی باقی ماند به سراغ موارد بعد رفت.و چقدر سخت است مقابله با این رویا ها و میل به پیشرفت کردن!
شاید هم انتظارمان بیشتر از ظرفیتمان باشد.به هرحال ما هم انسان هستیم.شاید بشود مقداری از زندگی را ربات گونه به سر برد اما در نهایت امر انسان هستیم!
شما هم به این مرض دچارید؟
در چه مرحله ای از آن به سر میبردید؟
چه درمانی برای آن پیشنهاد میدهید؟
نوشته شده توسط: عاطفه عیالبار تراب
وقتی دانش آموز بودم و مدرسه میرفتم دوستایی داشتم که آروزهایی محال داشتن.
از آینده ای حرف می زدن که خیلی دور از تصور و افکار من بود. مثلا رتبه تک رقمی شدن، مخترع یا کاشف بزرگی شدن یا قبول شدن در بهترین رشته در بهترین دانشگاهای جهان یا کشور!
اون روزا خودمو واقع بین میدونستم و اینطوری از محال اندیشی و بلند پروازی دوری میکردم.
اما این روزا تغییر عجیبی تو نوع نگاه و فکرم به موضوعات و آینده می بینم. محالاتی بسیاار محال تر از محالهای دوران دانش آموزی به فکرم قدم میذارن.
صاحب جایزه نوبل یا بقیه جوایز علمی جهانی شدن.
کارآفرینِ موفق و بزرگ بودن.
عجیب و غریب و ناآشنا نبودن اسم فامیلم تو کشور یا جهان!
و .
به نظرم دانش "جو" بودن بجای دانش "آموز" بودن تاثیر زیادی روی این نوع نگاه داشته اما نمیدونم دقیقا چه اتفاقی افتاده که اون فکر واقع گرا اینقدر بلندپرواز شد!
از اینکه اینقدر دیر عادت کردم به محال اندیشی ناراحتم. از خودم میپرسم کسی مثل کریستین رونالدو کی شروع کرد به بزرگ فکر کردن و تصور کردن رونالدویی که ما الآن میشناسیم؟
اما چیزی که الآن مهمه اینه که این افکار رو به دنیای واقعیت بکشونم. بهشون بها بدم، نازشونو بخرم و بهشون بال و پر بدم.
چندین سال دیگه برمیگردم و به همه میگم که از افکار بزرگ نترسین و کمتر واقع بین باشید.
اگر دنبال محالات ذهنت نری ، شاید شکست نخوری ، ولی قطعا به موفقیت بزرگی هم نخواهی رسید.
نوشته شده توسط: عاطفه عیالبار تراب
در این مطلب، لینک چند مطلب خوب و مفیدی را که اخیرا مطالعه کرده ام برای شما به اشتراک می گذارم.
1. خبرای خوب برای شیرازی ها؛
با این آموزش دستگاه های هوشمند خانگی خود را توسط پیام متنی کنترل کنید2. اگر به مطالب علمی درمورد مغز و اعصاب علاقه مندید مطالب این سایت را دنبال کنید:
دوست‌ها واکنشهای مغزی مشابهی دارند
3. اگر میخواهید ایمن و صحیح قدم بردارید به مطالب سایت انجمن پیاده روی آمریکا سر بزید. اینکه به مسئله پیاده روی اینقدر بها می دهند برایم جالب است. همچنین میتوانید در وبلاگ من بخوانید: گردگیری افکار با پیاده روی4. اگر عاشق نویسندگی هستید مطالب این وب سایت را از دست ندهید؛
لطفا! پیاده روی را از زندگیتان حذف نکنید!
از لذت پیاده روی شبانه به همراه دوستان و فوایدش برای سلامتی روح و جسم که بگذریم باید بگویم؛
هر غصه ای با پیاده روی تسکین می یابد!
پیاده روی می تواند معجزه ی روزهای سخت باشد. از این رو همیشه یک رابطه مستقیم بین حجم افکار و دغدغه هایم با میزان مسافتی که پیاده روی میکنم وجود دارد و در پایان پیاده روی حسی را دارم که بعد از نظافت یک خانه و چیدن وسایل در جای خود دارم. گویی با هر قدمی که زمان پیاده روی برمیدارم گرد و خاک از قفسه افکارم بلند می شود و شیشه اتاقک ذهنم را واضح تر میبینم. این وضوح دید در نهایت به تصمیم هایی جدید منجر میشود. به همین دلیل است که اکثر تصمیم هایم را در حین پیاده روی گرفته ام. حتی انگیزه ی ساخت وبلاگ و نام وبلاگم را در زمان پیاده روی یافتم.
توصیه آخر؛ شکوه تنهایی و معجزه ی پیاده روی که باهم همراه شوند، نتیجه فوق العاده ای خواهند داشت. با فاکتور گرفتن قدم زدن در کنار معشوقتان در بقیه موارد سعی کنید تنهایی به پیاده روی بروید. فقط در این صورت است که معجزه آن را کامل درک میکنید.
نوشته شده توسط: عاطفه عیالبار تراب
طبق عادت ثابت زندگیم که رفتارهای خودمو بررسی میکنم و دنبال ریشه اون رفتار میگردم، توی خیلی از بررسی هام به "میل به شهرت" رسیدم! مثل ساختن همین وبلاگ که شاید تهش برسه به اینکه دوسدارم یه روز وبلاگ یا سایت معروفی داشته باشم.
هممون میدونیم که کسی مشهور میشه که چیزی مثل توانایی یا تفکری خاص برای عرضه کردن داشته باشه. منم مشهور شدم! اما تو یه جامعه کوچیک بنام "فک و فامیل" . طعم خوبی نداشت و هنوز هم از یه سری جوانب اذیت کننده ست. اما با وجود ناخوشایند بودنش برای این میلِ به شهرت پاسخگو بوده. اونجا بود که فهمیدم میل قلبی و درونی من به خود شهرت نیست. شهرت فقط یه معلوله. چیزی که منو سمت خودش میکشونه علت هست. یعنی اون چیزی که باعث مشهور شدن میشه. مثلا پزشک مفید و فعال بودن، کشف درمان یه بیماری مزمن، ریشه کن کردن فقر! نویسنده حرفه ای شدن و .
داشتن وبلاگ معروف و سرآمد نیست که منو خوشحال میکنه، بلکه "تولید محتوای خوب" هست که این عطش رو رفع میکنه.
شهرت تاثیر زیادی رو زندگی آدم میذاره و از بدتریناش اینه که وقتی کسی در کانون توجه قرار میگیره، حریم خصوصیشو از دست میده و احساس امنیت و آرامش کافی در زندگیش نخواهد داشت. و موارد دیگه ای از این قبیل باعث شدن که خودِ مشهور بودن و دیده شدن در نظرم کوچیک بیاد و فقط بدنبال علت ها باشم.
هرچند به علت که برسی،دیگه گریزی از معلول نیست!
شما جواب بدید:)) خود مشهور بودن یا علتش؟ یا هردو؟ یا هیچکدوم!
نوشته شده توسط: عاطفه عیالبار تراب
درباره این سایت